Con la prima farfalla che mi viene incontro, staccandosi dal gelsomino che si sporge sulla staccionata e il cancello di accesso, sento che Raul è qui e mi dà il benvenuto nella nostra casa di Synarades. Le parole sono tutte figlie di Circe, maghe illusioniste che manipolano gli esseri umani e le loro percezioni. Se non vuoi che la tua umanità venga distrutta e crudelmente sbeffeggiata non resta che piegarsi al loro tremendo potere e usarle per raccontare storie e comunicare pensieri ed emozioni.

Questo dunque è il valore di sentire. In italiano è un verbo polisemico, che non ha voglia di farsi disambiguare perché sarebbe una mutilazione. Chiunque può 'sentire' rumori, suoni, voci, richiami e parole. Si sente con l'udito, ma anche con il cuore. Il cuore consente l'ascolto interiore, cioè il proprio e dell'altrui sentire. Un sentire che esprime sentimenti, come la necessità di restare in comunione con l'altro anche quando non c'è più. Così si apre ancora una volta la porta alla struggente nostalgia dell'irrimediabilmente perduto, alla pena pungente e intermittente dell'ingombro dell'assenza, alla proiezione che contiene l'angoscia della premonizione, perché la morte, la perdita, questo fa, squarcia impietosa il velo di ogni umana inevitabile fragilità, l'incomoda coscienza della finitezza propria. La memoria, la gestione dei ricordi di quello che è stato, la riflessione su come il passato influisce su ciò che siamo diventati e su come l'esperienza ci abbia trasformato. Il raccontare ogni dolore passato inevitabilmente lo riacutizza, ma con stupore ci accorgiamo che non è una formazione calcarea ossificata; al contrario: il mettersi in ascolto di questo sentire permette una pena di sciogliersi e le ferite, che pur lasciano profonde e visibili cicatrici, si rimarginano perché qualcosa piuttosto misterioso ha operato per la guarigione. Chiamiamo questo processo galanteria del tempo, lo chiamiamo lontananza, ci permette di lasciar andare. Il vuoto con cui rimaniamo seduti nella stanza dei ricordi è adesso colmo di questa speciale materia che chiama noi per farsi raccontare, comunicare, documentare, celebrare e tramandare.

Intorno a questo intricato gomitolo di costrutti della mente sι è sviluppato nel corso di molti millenni uno dei tratti identificativi più rimarchevoli della specie. È ciò che arte, cultura, religioni, filosofie hanno prodotto a partire da civiltà molto antiche, fino ad oggi.

Siamo noi, questa roba qui, siamo umani perché abbiamo abbiamo confezionato oggetti, miti, riti e cerimonie, gesti personali e collettivi che ci consentissero di riconoscerci come altro da ogni altro individuo del creato.

With the first butterfly that comes towards me, breaking away from the jasmine that protrudes from the fence and the access gate I feel, I know, that Raul is here and welcomes me to our home in Synarades. The words are daughters of Circe, illusionist sorceresses who manipulate human beings and their perceptions. If you don't want your humanity to be destroyed and cruelly mocked, you have to bow and submit yourself to tremendous power of words and use them to tell stories and communicate thoughts and emotions. This therefore is the semantic value of 'to feel' (the italian Sentire), a polysemous verb that does not like to be disambiguated, because it would be a mutilation. Anyone can hear sounds, noises, calls, voices and words. It is possible to hear with your hearing, but also with your heart. The heart allows you to internally listen to your own feelings and those of others. A feeling that expresses emotional needs, such as the need to remain in communion with the other even when he/she is no longer there.

Thus the door opens once again to the poignant nostalgia of the irremediably lost to the stinging and intermittent pain of the encumbrance of absence, to the projection that contains the anguish of premonition. Since death, this loss, mercilessly tears apart the veil of every inevitable human frailty, the uncomfortable awareness of one's finiteness. Memory, the management of memories of what has been, the reflection on how the past infuences what we have become and how the experience has transformed us. Talking about a past pain today, inevitably make it arise strongly again but, to our amazement, we realize that it is not an ossified limestone formation. On the contrary: listening to this feeling allows the pain to dissolve and the wounds, which leave deep and visible scars, heal because something rather mysterious has worked for the healing. We call this process gallantry of time, we call it distance, we call it letting go. The void with which we remain sitting in the room of memories is now filled and call us to be told, communicated, documented, celebrated and passed on.

Over the course of many millennia, one of the most remarkable identifying traits of the species has developped around this intricate tangle of mental constructs. It is what art, culture, religions and philosophies have produced, starting from very ancient civilizations up to today.

It is us, this stuff here, we are human beings because we have created objects, myths, rituals and ceremonies, personal and collective gestures that allow us to recognize ourselves as the "alterity" than no other creature in Nature is.

Με την πρώτη πεταλούδα που έρχεται προς το μέρος μου, ξεφεύγοντας από το γιασεμί που προεξέχει από τον φράχτη και την πόρτα, νιώθω ότι ο Ραούλ είναι εδώ και με καλοσωρίζει στο σπίτι μας στους Σιναράδες. Οι λέξεις είναι όλες κόρες της Κίρκης, μάγισσες ψευδαισθήσεων που χειραγωγούν τα ανθρώπινα όντα και τις αντιλήψεις τους. Εάν δεν θέλετε να καταστραφεί και να κοροϊδευτεί σκληρά η ανθρωπιά σας, το μόνο που μένει είναι να υποκύψετε στην τεράστια δύναμή των λέξεων και να τις χρησιμοποιήσετε για να πείτε ιστορίες και να μεταδώσετε σκέψεις και συναισθήματα. Αυτή είναι λοιπόν η αξία του, |-ένα πολυσήμαντο ρήμα σαν το «νιώθω»- ο τρόπος που ακούς όχι μόνο με τα αυτιά σου, αλλά και με την καρδιά σου, και είναι ρήμα που δεν του αρέσει να αποσαφηνίζεται, γιατί θα ήταν ακρωτηριασμός. Μπορείτε να ακούσετε θορύβους, ήχους, φωνές, κλήσεις και λέξεις. Και η καρδιά επιτρέπει την εσωτερική ακρόαση, αυτή των δικών τους συναισθημάτων και των συναισθημάτων των άλλων.

Η καρδιά μπορεί να νιώσει την ανάγκη να παραμείνει σε κοινωνία με τον άλλον, ακόμα και όταν δεν είναι πια εκεί. Έτσι η πόρτα ανοίγει ξανά στην οδυνηρή νοσταλγία του ανεπανόρθωτα χαμένου, στον οξύ και διακοπτόμενο πόνο της επιβάρυνσης της απουσίας , στην προβολή που περιέχει την αγωνία προαίσθησης, γιατί ο Θάνατος, η απώλεια το κάνει αυτό, τρυπάει αλύπητα το πέπλο κάθε ανθρώπου και της ευθραυστότητας, της άβολης επίγνωσης του πεπερασμένου. Η μνήμη, η διαχείριση των αναμνήσεων του τι υπήρξε, ο προβληματισμός για το τι έχουμε γίνει και πως η εμπειρία μας έχει μεταμορφώσει. Το να μιλάμε για έναν πόνο του παρελθόντος σήμερα τον κάνει αναπόφευκτα χειρότερο, αλλά με έκπληξη συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι οστεοποιημένος ασβεστώδης σχηματισμός. Αντίθετα, η ακρόαση επιτρέπει στον πόνο να διαλυθεί και οι πληγές που αφήνουν βαθιές και ορατές ουλές να επουλωθούν γιατί κάτι μάλλον μυστηριώδες έχει λειτουργήσει για την επούλωση.

Αυτή τη διαδικασία την ονομάζουμε γενναιοδωρία του χρόνου, την ονομάζουμε αποστασιοποίηση και την αφήνουμε να απομακρυνθεί. Το κενό το οποίο μας περιβάλλει καθισμένοι στο δωμάτιο των αναμνήσεων γεμίζει και μας καλεί να το πούμε, να το τεκμηριώσουμε, να το γιορτάσουμε και να το μεταδώσουμε. Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά του είδους έχει αναπτυχθεί σε πολλές χιλιετίες γύρω από αυτό το περίπλοκο κουβάρι νοητικών κατασκευών. Είναι αυτό που παράγουν η τέχνη, ο πολιτισμός, οι θρησκείες και οι φιλοσοφίες ξεκινώντας από πολύ αρχαίους πολιτισμούς μέχρι σήμερα. Είμαστε αυτά τα όντα, είμαστε άνθρωποι επειδή έχουμε δημιουργήσει αντικείμενα, μύθους, τελετές, προσωπικές και συλλογικές χειρονομίες που μας επιτρέπουν να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας όπως κανένα άλλο πλάσμα στη Δημιουργία.

Raul and I first met at the Christmas Arts and Craft Fair at Dassia, Corfu, in November 2005. Raul had copies of his CD "Emails to Emily" for sale. We must have exchanged CDs - it seems I gave him a copy of my blues CD, "On the Memphis Road!" recorded at the Sun Studios in Memphis. Over the years my role and input to Raul's projects would be in the form of editorial assistance, making suggestions, fixing faulty English language grammar, word order, and choice of words, making modest improvements to song-lyrics, but it would also extend to sending him some of my own previously published and unpublished poems for possible setting to music or for professional arrangement and orchestration. He always brought fresh and innovative ideas to the sound and structure of a song. We would also gig together on several occasions, at small festivals or fund-raising events, after rehearsing in his studio at Sinarades. Raul was always generous with his time, supportive and tolerant of musicians (like me) with relatively limited musical know-how or technique. I was very glad that Raul took up my suggestion of setting Francesco Petrarch's wonderful sonnet, Una Candida Cerva. On 22 February 2013, after he sent me some (flawed) English translations he'd found, I wrote "I thought you would set the original Italian (more beautiful!). Can you find some other translations... or even try the Italian original?" Raul was so modest, perhaps he thought it might be considered presumptuous of him to set a sonnet by Petrarch in Italian. I am so glad that he did follow my suggestion. The words came first on some occasions! In one email he wrote, "I really start missing our meetings in Kefalomandouko, where we could work together, exchange opinions and laugh. It was fun!" I still miss our meetings in Mandouki and Sinarades. Once we were both invited to lunch by a kind English couple. I think it captures his cheeky sense of humour.

Ρέει η ζωή ασταμάτητα και

Αναπάντεχα σου φέρνει κάποτε

Ονειρο θαρρείς και είναι

Υπέροχους ανθρώπους

ΛΛίγο πολύ ίδιους με σένα.

Και τότε λες:

Αξίζει της ζωής το βάσανο,

Ισως και μόνο για αυτό.

Τι κι αν λίγο κρατάει.

Ζωή ,το ταξίδι σου.

Ομορφιά κρύβει κι αυτό το λίγο.

Γιατί αν κράταγε αιώνια.

Ισως η γοητεία,

Απλώς να μην υπήρχε.

♦Λιάνα Βραχλιωτη, 2024

Dear Raul! Thinking of the times we spend working together , I just wanted to let you know , that it was a great pleasure for me to work with you and sing some of the beautiful songs you wrote ! You were a great musician and song writer and I consider myself lucky to have had the chance to work with - and learn from you ! You also had such a great sense of humor and enjoyed teaching me and we had some really good laughs together ! You were so incredibly creative and so I am also a great admirer of your paintings ! You never get tired of looking at them - there is so much to see - they are amazing ! Your good heart and Love for all animals reflects in your music and makes it all special ! I really hope our souls will meet again sometime ! Love

♦Stefania

Raoul, Si tu revenais aujourd’hui, les premières heures de ton retour, tu croirais que rien n’a changé. Mais très vite, tu sentirais, toi aussi, cet aigu décalage dans l’air : le manque de ceux qui nous ont quitté. Car même si nous continuons à être heureux “ ne serait-ce que pour donner l’exemple” comme disait Jacques Prévert, l’absence est un poignard embusqué, toujours prêt à déchirer. De toi, manquent tant de choses : ton cœur très grand, barricadé derrière ton ironie désopilante, ta vraie gentillesse sous le masque du persiflage mi- tendre mi-cruel, ton regard si vif, mais plein de tourments ; traduits sur tes tableaux, depuis tant d’années accrochés sur nos murs. Ta capacité à donner, à recevoir, à aimer, et à être aimé ; quoique tu t’en défendes ... Ton sens de la fête et du partage, magnifiés par Gioia. Tout cela est entré dans nos cœurs pour toujours. Ainsi, cher Raoul, ce que tu es, vis et vibre en nous. Et, par-delà l’espace et le temps, nous te saluons avec autant d’allégresse que de nostalgie.

♦Sonia

♦Σπύρος

♦Μέλισσα

With such a colorful personality as Raul one is confronted by an embarrass de richesses in choosing a few anecdotes to exemplify his depth and variety of character and typify one’s fond remembrances. But I’ll try with three. Firstly his wonderfully self-deprecating sense of humor, as in his telling of the occasion when, out with the good dog Alex in his trusty little Panda, he inadvertently let the car run backward without starting the engine, failing to realize that the steering would be locked in a tight turn. Falling into a ditch, the car rolled completely over, leaving Alex and Raul, completely upside down, gazing in surprise and wonder at each other. Secondly, his love of animals, exhibited in so many ways, but for me most memorably by posting ‘Shame on you Sinarades’ billboards around the village when his cats were poisoned. And finally, and most personally to me, the artistic temperament, as when, having been asked to review the English translation for one of his songs and my revision involving the addition of an extra syllable, he raised vehement objection. His reaction when I suggested that maybe his music might change to accommodate my words rather than the other way around was, as they say, priceless. Dear Raul, we treasure your memory.

♦Dick and Kae Newman

Raul était le prince de l’amitié, généreux, ouvert, respectueux et moqueur, joueur, talentueux, artiste, créateur, sensible, humain. Il était l’ami rêvé, le compagnon des joies et de la tendresse du temps qui passe... Nos éclats de rire, notre complicité heureuse pour toujours dans nos cœurs.

♦Sylvie et Richard

Φίλες από το χωριό μας

8 Ιουνίου 2014 το απόγευμα

Πήρα τηλέφωνο τον φίλο μας τον Ραούλ. Ήταν ευδιάθετος, χαρούμενος που με άκουσε και με το υπέροχο χιούμορ του μου έλεγε αστεία. Με ρώτησε τι θα κάνουμε αποψε και του είπα ότι θα πάω στο πανηγύρι στους Καστελλάνους. Μου είπε φάε ένα σουβλάκι και για μένα και κάνε ένα χορό. Την άλλη μέρα με πήρε η Τζόγια να μου πει ότι έφυγε. Καλή αντάμωση φίλε Ραούλ...

♦Ειρήνη Σαμοΐλη

Φίλες από το χωριό μας

Το σπίτι και η μουσική του

Μια ανάμνηση από το σπίτι του Ραούλ είναι πολύ έντονη μπαίνω και ακούγεται η μουσική του. Είναι ένας ήχος πολύ αγαπημένος. Πιο μετά τον συναντώ χαμογελαστό και με χαιρετάει. Το γέλιο του αυθόρμητο και καλοσυνάτο. Πιστεύω είναι καλά εκεί μακριά γιατί ήταν σπουδαίος άνθρωπος.

♦Βάλια Γραμμένου

Μου τον σύστησε ο ένας φίλος από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, μου είπε ότι έχει ένα γνωστό που γράφει τραγούδια και χρειάζεται βοήθεια στην παραγωγή τους. Γνωριστήκαμε με το Ραούλ και ξεκίνησε, με κάποια επιφυλακτικότητα εκ μέρους του, η συνεργασία μας. Ο Ραούλ ήταν ένας μουσικός με πολύ συγκεκριμένη άποψη για τη μουσική, που προέκυπτε από την εμπειρία, τις σπουδές στην αντίστιξη αλλά και το έμφυτο ταλέντο του, και δεν ήταν σίγουρος μέσα του αν θα μπορούσα να τον βοηθήσω. Μιλούσαμε αγγλικά και ελληνικά, και το “γύριζε” στα ιταλικά όταν ήθελε να βρίσει, πράγμα που έκανε πολύ, με ένα ιδιαίτερα αστείο και «τεατράλε» τρόπο. Η λέξη που θυμάμαι να ακούω περισσότερο από όλες ήταν το cacchiarola, μία λέξη για καιρό νόμιζα ότι είναι δύο από τον τρόπο που το προέφερε, με αυτή τη θεατρικότητα που προείπα. Ερχόταν τα απογεύματα για 2 ώρες συνήθως, πιάναμε ένα κομμάτι του και αλλάζαμε όργανα, μιξάραμε, ηχογραφούσαμε μερικές φωνές, δικές μου και της Καλλιρρόης. Γράψαμε μαζί ένα πολύ όμορφο δίσκο και ένα CD single, περνώντας πάντα καλά. Με διαφωνίες, φωνές, φασαρία και πάρα πολύ γέλιο, συνήθως ταυτόχρονα! Εντωμεταξύ είχαμε περάσει από τη διστακτικότητα σε μια ωραία φιλία. Επισκέφτηκα το Ραούλ και τη Τζόγια στο σπίτι τους, φάγαμε καταπληκτικές μακαρονάδες, μάλιστα μία που περιείχε ρεβύθια, - εξαιτίας αυτού του συστατικού τον δούλευα για καιρό, ότι είναι τάχα τσαρλατάνος μάγειρας – και κάναμε παρέα. Εκεί κατάλαβα ότι η μουσική δεν ήταν η μόνη έκφανση της καλλιτεχνικής φύσης του Ραούλ - η ζωγραφική του στους τοίχους του σπιτιού στους Σιναράδες μου έκανε εντύπωση. Το 2010 έφυγα από την Κέρκυρα και τον ξαναείδα άλλες 1-2 φορές που ξαναπήγα. Μίλησα με το Ραούλ στο τηλέφωνο για τελευταία φορά τις πρώτες ημέρες εκείνου του Ιουνίου. Μου είχε πει για την κατάστασή του, και είχα επιστρατεύσει όλη μου την καλή διάθεση και του μιλούσα κάνοντας πλάκα, που ήξερα ότι θα εκτιμήσει, αφού ο ίδιος ήταν πλακατζής μέχρι θανάτου. Μου είπε για έναν Βούλγαρο που τον βοηθούσε να μετακινηθεί εκείνο τον καιρό της αδυναμίας του. Άδραξα την ευκαιρία, και του έκανα ένα σεξιστικό αστείο - δεν ήταν ακόμα τόσο “αδόκιμα” εκείνη την εποχή. Πέτυχε το αστείο, και γέλασε δυνατά. “Ελπίζω να μην υποφέρω”, μου είπε στο τέλος, αλλά χωρίς κανένα φόβο στη φωνή του. Του απάντησα ότι τύποι σαν αυτόν είναι πολύ σκληροί και δεν υποφέρουν. Θα τα ξαναπούμε, του είπα. Δύο μέρες μετά έμαθα ότι έφυγε.

♦Γιώργος Φραγκίσκος

Στα πενήντα μου χρόνια και ίσως κάτι περισσότερα, η ρουτίνα είχε πια καθαγιαστεί, ωσάν ασπίδα απέναντι στις ενδεχόμενες εκπλήξεις που συνήθως προκύπτουν δυσάρεστες. Σε αυτήν τη ηλικία. Έτσι δεν είναι παράδοξο που μετά την χρονική αυτή καμπή, οι φιλίες γίνονται και πιο σπάνιες. Όμως, ακριβώς σε αυτή τη φάση της προσωπικής «αναδίπλωσης», προέκυψε αναπάντεχα μια υπέροχη φιλία με τους εξ Ιταλίας ορμώμενους και στην Κέρκυρα εγκατεστημένους, Ραούλ και Τζόγια. Δυο ανθρώπους ώριμους, καλούς και προπάντων με ιδιαίτερα μεγάλο πλούτο στην ψυχή, στο πνεύμα και στην διάθεση. Και η μεν Τζόγια είναι ακόμη εδώ, πάντα ευδιάθετη και άκρως παραγωγική στις πνευματικές της ενασχολήσεις. Ο αγαπημένος μας όμως Ραούλ έφυγε. Έφυγε και άφησε πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό, αφού πάλεψε με την επάρατη νόσο και τελικά νικήθηκε. Ωστόσο, συγχρόνως έμεινε κοντά μας. Με την εξαίρετη ζωγραφική του, την ιδιαίτερη μουσική του, την βιρτουόζικη επίδοσή του σε ένα δύσκολο όργανο όπως το μπάσο και κυρίως με το αστείρευτο χιούμορ του, το εύστοχο, το πάντα τρυφερό και καλοπροαίρετο.

♦Θεοτόκης και Γεωργία Ζερβού

Hταν χαρακτηριστικό πειραχτήρι ο Ραούλ. Φαινόταν στο σπινθηροβόλο βλέμμα του, κυνικός μεν, αλλά με χαμόγελο δε. Κι όμως συλλογικά τελικά του τη φορέσαμε εμείς. Δεν τον ξεχάσαμε. Δέκα χρόνια τώρα μιλάμε για αυτόν σαν να είναι ακόμη εδώ. Με τον ήσυχο, ταπεινό τρόπο του, άφησε πίσω παρά πολλές καλές αναμνήσεις σε πολλά μυαλά. Κι εκεί είναι που συνεχίζει να ζεί. He was the quintessential prankster, was Raul. You could see it in his sparkling eyes. Yet the final prank was on him, collectively, from us. Ten years later, we still remember him, almost as if he was still around. In his quiet, unassuming way, he left behind too many good memories in our many minds. And there he continues to live.

♦Πέτρος Παπαγεωργίου

Mosaiko - sweet and good

Dice Wikipedia che il mosaico è ‘una tecnica policroma, ottenuta mediante l’utilizzo di frammenti di materiali, diffusasi nel mondo dell’antichità durante il periodo della dominazione ellenistica e romana. Le tessere di diversa natura e colore sono decorate con oro e pietre preziose.

Anche il mosaikò, l’impasto freddo di forma allungata come una baguette - a base di biscotti sbriciolati zucchero e pezzetti di cioccolato - che le mamme greche preparano per la merenda dei loro bambini, quando lo apri e lo affetti mostra il suo cuore gustoso compatto e multicolorato.

A me sembra la definizione appropriata per questo omaggio alla memoria di Raul, composto dalle diverse tessere preziose dei frammenti dei ricordi delle persone che l’hanno conosciuto, hanno apprezzato la sua arte e gli hanno voluto bene. La cifra, la forza, il segreto del fascino imperituro del mosaico è la pluralità. Pluralità e coralità. Come in questo nostro piccolo tributo: con la varietà delle sue lingue, delle immagini, degli episodi qui rievocati, dei sentimenti che ciò che è stato è ancora in grado di suscitare in noi quando ricordiamo e in chi si accosta per la prima volta, osservando il frammento portato dagli altri.

Grazie a tutti coloro che hanno contribuito alla realizzazione di questo booklet.

Grazie per aver aperto con me la porta della malinconia delle cose che non sono più, ma che quando la si apre tutti insieme, accanto a un dolore che il tempo ha addomesticato consente il fiorire del nostro comune sorriso.

♦Gioia R.

Mosaiko - sweet and good

Η Wikipedia λέει ότι το μωσαϊκό είναι μια τεχνική πολυχρωμίας που προέκυψε με τη χρήση θραυσμάτων και που εξαπλώθηκε κατά την περίοδο της ελληνιστικής και ρωμαϊκής κυριαρχίας. Τα πλακάκια διαφορετικής φύσης και χρώματος είναι διακοσμημένα με χρυσό και πολύτιμους λίθους. Ακόμα το μωσαϊκό, το γλυκό με το μακρόστενο σχήμα σαν μπαγκέτα από θρυμματισμένα μπισκότα, ζάχαρη και κομμάτια σοκολάτας που ετοιμάζουν οι Ελληνίδες μαμάδες για σνακ των παιδιών τους, όταν το ανοίγεις και το κόβεις σε φέτες, δείχνει τη χρωματιστή, νόστιμη και πολύπλευρη καρδιά του. Μου φαίνεται ότι είναι ο κατάλληλος ορισμός για αυτό το αφιέρωμα στη μνήμη του Ραούλ, που αποτελείται από διάφορα «πολύτιμα κομμάτια από θραύσματα αναμνήσεων» των ανθρώπων που τον γνώρισαν, που εκτιμούσαν την τέχνη του, που τον αγάπησαν.

Το κλειδί, η δύναμη, το μυστικό της άφθαρτης γοητείας των ψηφιδωτών είναι η πολλαπλότητα. Πλουραλισμός και πολυφωνία. Όπως σε αυτό το μικρό μας αφιέρωμα. Με την ποικιλία των γλωσσών του, των εικόνων, των επεισοδίων που ανακαλούνται εδώ, τα αισθήματα που κάποτε υπήρξαν και δεν είναι πια μαζί μας, είναι ικανά να ξυπνήσουν μέσα μας όταν τα θυμόμαστε και σε όσους τα πλησιάζουν, για πρώτη φορά, παρατηρώντας τα θραύσματα που έφεραν οι άλλοι.

Ευχαριστώ όλους όσους συμβάλλατε στην δημιουργία αυτού του φυλλαδίου. Σας ευχαριστώ που ανοίξατε μαζί μου την πόρτα στη μελαγχολία των πραγμάτων που δεν υπάρχουν πια, αλλά που όταν την ανοίγουμε όλοι μαζί, μαζί με έναν πόνο που ο χρόνος έχει δαμάσει, αφήνει το κοινό μας χαμόγελο να ανθίσει.

♦Gioia R.

Mosaiko - sweet and good

Wikipedia says that “mosaic” is a polychrome technique obtained through the use of fragments of materials that spread through the ancient world during Hellenistic and Roman domination. The small fragments of different nature and colour are decorated with gold and precious stones. Also the mosaikò, the cold dough with a long shape like a baguette , based on crumbled biscuits, sugar and chocolate that Greek mothers prepare for their children’s snaks when you open and cut it shows its tasty heart compact and multicolored.

Also the mosaikò, the cold dough with a long shape like a baguette , based on crumbled biscuits, sugar and chocolate that Greek mothers prepare for their children’s snaks when you open and cut it shows its tasty heart compact and multicolored.

It seems to me the appropriate definition for this tribute to Raoul’s memory, composed of various precious ‘tiles’of fragments of memories of the people who knew him, who appreciated his art and who loved him.

The key, the power, the secret of imperishable charm of mosaic is its plurality. Plurality and choral mode. As in this little tribute of ours: with the variety of its languages, of the images and episodes recalled here, of the feelings that what has been and it is not longer with us any more is still able to arise something in all of us and in any one who approaches it for the first time, when there is the opportunity to observe the fragments brought by the others.

Thanks to all those who contributed to the creation of this booklet. Thank you for opening with me the door to the sweet sorrow for things that not longer exist, but which when we open it all together alongside a pain that time has tamed, allows our common smile to flourish.

♦Gioia R.

IL PILOTA E LA BANCONOTA

Nella stanza dell’Io ( da dieci anni) diviso

sulle tue tracce cammino per scoprire che calpestando le orme mie

la stessa porta da te si lascia aprire

Tu perché, perché con te?

Era detto!

da chi è orchestrata questa danza di moscone

sul vetro di ogni ‘noi due’ in condivisa e scelta detenzione?

Troppi anni, trenta e poi dieci, di una lunga lunga stagione

Era scritto!

E non si è spento nel perduto trash bin del firmamento

Il nostro tempo è rimasto come scoria nel web della memoria

Schegge minerali scivolate in una storia

con la segreta missione della premonizione.

Tu, io, come il pilota che stracciata la banconota

ignora se al termine del volo, l’altra metà troverà o resterà solo

Ma insiste caparbio, più che altro timoroso

alla ricerca dello specchio antico le cui trame

non sono solo brame ma tracce del mio Sé

al fondo di te depositate...

o magari è illusione

e solo presso di me che sono viva, vengono conservate?